Pazar arabam..

Kızım anasınıfındayken hergün bir anne beslenme hazırlayıp getiriyordu.Sıra bana geldi,hazırladım listede istenen yiyecekleri ve meyve sularını..Fakat o kadar ağırlığı nasıl götüreceğim diye düşünüyorum.Okul yakın ama elimde yüküm çok..Aklıma pazar arabası geldi.Doldurdum hepsini bir güzel içine,okulun yolunu tuttum.

Koridorda uygun bir yere bıraktım arabayı,içindekileri boşalttım.Tam sınıfa girerken Şerife hanım kapıda belirdi.
-Şerife hanım arabayı kapının yanına bıraktım,bir mahsuru yok değil mi?
-Hani nereye bıraktınız?
-İşte bak şu aşağıdaki kapının yanına..
-???
Şerife hanım bir yandan elimdekileri almaya yardımcı oluyor,diğer taraftan araba nerede diye bakınıyor.Sonra da gülmekten kopuyor kadıncağız :)))
-???
Ben neye güldüğünü anlamaya çalışırken...
Meğer emektar Şerife hanım pazar arabası olarak hiç düşünmemiş,bahçe kapısında gözü koca araba arıyor :))
Benim güzel pazar arabam o gün benim işime yaradı ya.. :) ve ayrıca garibim Şerife hanımı da güldürdü ya :) daha ne olsun..

Şerife hanım hala aynı okulda ve tam 10 yıl olmuş..Yine görüyorum oğluşu götürdüğümde..Bazen sohbet ediyoruz,kızımı soruyor.
-O artık koca kız oldu,diyorum..
Epey bir değişmiş,saçları ağarmış,hoş benimde aklar düşmeye başladı..
O kadar olsun değil mi..
Yüzündeki küçük çizgiler yorgunluğunun bariz izleri..
Bu yıl senenin başından bu yana bakıyorum da hüzün çökmüş gözlerine,naif yüzüne..
Geçtiğimiz yıl eşini kaybetti,trafik kazasından..Yorgun omuzlarının yükü on kat daha ağırlaştı..

Benim pazar arabamda çoktan kırıldı...